Отправлено: 30.07.10 18:29. Заголовок: Генерал Ивашкевич

Немного не в тему. Занимаясь темой генералов, судьбы которых были связаны с Барнаулом, обнаружил среди начальников барнаульского гарнизона будущего известного польского генерала Ивашкевича, коренного сибиряка, который, кстати в бытность офицером РИА успел послужить со многими будущими белыми генералами Восточного фронта.

<\/u><\/a>

Ивашкевич Вячеслав Витальевич (17.08.1871 – 25.11.1922 н.ст.). Поляк. Уроженец Омска, сын ссыльного участника восстания 1863 г. Образование получил в Сибирском кадетском корпусе (1890) и Павловском военном училище (1892). Выпущен подпоручиком (ст. 05.08.1891) в 4-й Восточно-Сибирский линейный батальон. Поручик (ст. 05.08.1895). Штабс-Капитан (ст. 06.05.1900). Участник похода в Китай 1900-01 гг. и Русско-японской войны 1904-05 гг. Был ранен. Капитан (пр. 1904; ст. 16.07.1904; за отличие). Подполковник (пр. 1904; ст. 02.06.1904; за отличие). На 01.01.1909 в 34-м Восточно-Сибирском стрелковом полку. Полковник (ст. 06.12.1910). На 1913 г. командир Барнаульского отряда 44-го Сибирского стр. полка. На 01.03.1914 в 42-м Сибирском стр. полку. Награды: ордена Св. Анны 3-й ст. с мечами и бантом (1901); Св. Анны 4-й ст. (1901); Св. Станислава 2-й ст. с мечами (1904); Св. Анны 2-й ст. с мечами (1904); Золотое оружие (Выс. пр. от 13.04.1907); Св. Владимира 4-й ст. (1912). С началом Первой мировой войны назначен командиром 54-го Сибирского стр. полка. Награжден орденом Св. Георгия 4-й ст. (Выс. пр. от 07.04.1915 г. ). Ген.-майор (ст. 06.12.1914). Командир бригады 3-й Сибирской стр. дивизии (09.11.1915-1917). Командовал Финляндской пограничной сводной дивизией (03.06.-19.09.1917). С 1918 г. в польской армии. Командовал Галицийским фронтом (с 11.03.1919); Галицко-Волынским фронтом (с 29.05.1919-07.1919), 6-й армией и одновременно Южным фронтом (08.1920). Во время советско-польской войны 1920 г. руководил обороной Львова от войск Юго-Западного фронта Красной армии. Генерал дивизии. Умер в Варшаве. Посмертно генерал брони.

«Русская армия в Великой войне: Картотека проекта»: http://www.grwar.ru/persons/persons.html?id=1429<\/u><\/a>
Памятная книга Томской губернии на 1913 год. – Томск, 1913. – С. 100.
Чернов К.А. Боевой путь 54-го Сибирского стрелкового полка в Первую мировую войну (по материалам из фондов ТОКМ)//Музейные фонды и экспозиции в научно-образовательном процессе: Материалы Всероссийской научной конференции. - Томск, 18-20 марта 2002 г. / Отв. ред. Э.И. Черняк. - Томск: Изд-во Том.ун-та, 2002. - С.321. (http://window.edu.ru/window/library?p_rid=46977)

Интересно, что родившийся и выросший в России польский генерал плохо говорил по польски. См.: Эдвард Войнилович. Воспоминания. –Минск, 2007. (http://www.pawet.net/library/history/bel_history/_memoirs/012/%D0%AD%D0%B4%D0%B2%D0%B0%D1%80%D0%B4_%D0%92%D0%BE%D0%B9%D0%BD%D0%B8%D0%BB%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87._%D0%92%D0%BE%D1%81%D0%BF%D0%BE%D0%BC%D0%B8%D0%BD%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D1%8F.html)

Буду признателен, если кто-то сможет дополнить его биографию.

 Отправлено: 31.07.10 08:35. Заголовок: То есть барнаульский..

То есть барнаульский генерал остановил наступление коммунизма в Европу. Барнаул - форевер!!!

 Отправлено: 31.07.10 16:39. Заголовок: белый пишет: То есть..

белый пишет:

цитата:

То есть барнаульский генерал остановил наступление коммунизма в Европу. Барнаул - форевер!!!

??
В принципе, основной-то удар был на Варшаву, это всем известно.
А остановить "наступление коммунизма" уважаемому Ивашкевичу было не очень сложно. Львов-то ещё в ПМВ был превращен австрийцами в крепость, а крепости берёт не конница, пусть даже такая, как в 1-й КА. Эпизод известен широко.

 Отправлено: 05.08.10 13:32. Заголовок: Такая просьба - кто-..

Такая просьба - кто-нибудь может это перевести с польского на русский (справка из Википедии)
http://pl.wikipedia.org/wiki/Wac%C5%82aw_Iwaszkiewicz-Rudosza%C5%84ski<\/u><\/a>

Wacław Teodor Iwaszkiewicz-Rudoszański (ur. 26 sierpnia 1871 w Omsku, zm. 25 listopada 1922 w Warszawie [1]) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego i generał dywizji Wojska Polskiego.

Był synem powstańca styczniowego, zesłańca syberyjskiego. Po ukończeniu szkół wojskowych w Petersburgu, rozpoczął w 1891 służbę w armii rosyjskiej, od 1892 zawodowy oficer rosyjskiej piechoty. W 1900 brał udział w interwencji w Chinach przeciwko powstaniu bokserów.

W czasie wojny rosyjsko-japońskiej uczestniczył w obronie twierdzy Port Artur. W czasie I wojny światowej w randze pułkownika dowodził 54 pułkiem strzelców syberyjskich, potem dywizją piechoty. Za udział w bitwie pod Łodzią 1914 awansowany do stopnia generała-majora i nagrodzony złotą szablą. Walczył w 1915 roku w obronie Warszawy przed wojskami Cesarstwa Niemieckiego. Ranny pod Rygą. Po wybuchu w 1917 rewolucji lutowej czynny w Związku Wojskowym Polaków w Rosji, został członkiem Naczpolu. Od 21 października 1917 Dowodził 3 Dywizją Strzelców, która weszła w skład I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Na czele dywizji przebił się z Jelni do Bobrujska.

31 październiku 1918 formalnie przyjęty został do organizującego się Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika. Powierzono mu kierownictwo Inspektoratu Kieleckiego. 16 listopada 1918 mianowany został dowódcą Okręgu Generalnego "Kielce", a 26 tego miesiąca dowódcą Dywizji Litewsko-Białoruskiej, którą sformował z oddziałów Samoobrony Litwy i Białorusi. Od lutego 1919 dowodził grupami operacyjnymi w rejonie Wołkowyska i – od 14 marca 1919 siłami rzuconymi na ratunek oblężonego przez Ukraińców Lwowa, którego obroną dowodził gen. Tadeusz Rozwadowski. Po przebiciu się do Lwowa gen. Rozwadowskiego na stanowisku naczelnego dowódcy Wojsk Polskich w Galicji Wschodniej. W czasie walk w Galicji Wschodniej i na Wołyniu wyparł Ukraińców za Zbrucz.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził frontami: Galicyjsko-Wołyńskim, Galicyjskim, Podolskim, w 1920 roku w czasie ofensywy kijowskiej był dowódcą 6 Armii, a w sierpniu – w czasie bitwy warszawskiej – dowódcą Frontu Południowego. Z dniem 1 października 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała porucznika, z prawem noszenia munduru [2]. Osiadł w Warszawie.

Zmarł w sobotę 25 listopada 1922 o godz. 10 w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, po długiej, ciężkiej i nieuleczalnej chorobie [3]. W czwartek 30 listopada 1922, w kościele św. Krzyża w Warszawie, ks. kardynał Aleksander Kakowski odprawił nabożeństwo żałobne, po którym trumna ze zwłokami generała, przewieziona została na lawecie, w asyscie honorowej złożonej z batalionu piechoty i dwóch szwadronów kawalerii, na dworzec kolejowy [4]. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w sobotę 2 grudnia 1922 we Lwowie. Kondukt przemaszerował spod katedry na cmentarz Obrońców Lwowa, gdzie zmarły pochowany został w kwaterze dowódców. Przy spuszczeniu trumny do grobu zebrani odśpiewali rotę. W uroczystościach pogrzebowych udział wzięli: brat zmarłego, pułkownik Piotr Iwaszkiewicz, gen. dyw. Tadeusz Rozwadowski, w zastępstwie Naczelnego Wodza, wojewoda lwowski Kazimierz Grabowski, w zastępstwie Prezydenta Ministrów i rządu, wojewoda krakowski Kazimierz Junosza-Gałecki, delegacje pułków warszawskich, krakowskich i lwowskich, przedstawiciele władz wojskowych i cywilnych, i tłumy publiczności. Nad grobem przemawiali między innymi generałowie Józef Dowbor-Muśnicki i Edmund Kessler. [5]. Śmierć generała i uroczystości żałobne pozostawały w cieniu wydarzeń politycznych w kraju - wyborów parlamentarnych i prezydenckich.

Pośmiertnie zweryfikowany w stopniu generała broni [6].
Ordery i odznaczenia

* Krzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośmiertnie 24 listopada 1922 [7])
* Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
* Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
* Krzyż Walecznych

Przypisy

1. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 20.02.1923 r. Tam informacja o śmierci generała dywizji w stanie spoczynku Wacława Iwaszkiewicza.
2. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 38 z 08.10.1921 r.
3. ↑ Dziennik Poznański Nr 272 z 28 listopada 1922 r. s. 3.
4. ↑ Dziennik Poznański Nr 276 z 2 grudnia 1922 r. s. 5.
5. ↑ Dziennik Poznański Nr 278 z 5 grudnia 1922 r. s. 5.
6. ↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny (...) s. 143 ale bez podania daty weryfikacji.
7. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 55 z 14.12.1922 r. W dekrecie Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza o nadaniu mu orderu wymieniony został w stopniu generała dywizji.

Bibliografia

* Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6
* Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych

 Отправлено: 08.08.10 00:10. Заголовок: В октябре 1917 г. Ив..

В октябре 1917 г. Ивашкевич был назначен командиром 3-й польской стрелковой дивизии Польского корпуса Довбор-Мусницкого, которая формировалась в р-не Ельни в Смоленской губерниии, откуда в феврале 1918 г. пробилась на соединение с основными силами корпуса к Бобруйску.

Из книги Грицевич А.П. Западный фронт РСФСР.1918-1920. Борьба между Россией и Польшей за Белоруссию. – Минск, Харвест. – 2010. –С. 56 : "Ивашкевич родился в Омске в семье инженера, белорусского шляхтича, участника восстания 1863 года, высланного из Витебской губернии. Хоть генерал был католиком, он, постоянно находясь в русскоязычной среде, говорил всегда по-русски, даже в польской армии, ибо стеснялся своего плохого знания польского языка. Из-за этого в польской армии его называли «православным». Выросший в Сибири, Ивашкевич слабо представлял реалии жизни в Белоруссии и Украине. Например, в 1920 году, когда он командовал армией и его войска заняли Бердичев, город с рекордным процентом еврейского населения, к нему пришла делегация местных сионистов поблагодарить за освобождение Бердичева от большевиков. Распрощавшись с ними, генерал обратился к своему адъютанту: «Господин капитан! Если бы я не знал, что это сионисты, то подумал бы, что это жиды» * (* В польском, белорусском и мадьярском языках слово "жид", в отличие от русского, не оскорбление, а обозначение лиц еврейской национальности).